This is the end...
Blijf op de hoogte en volg Anne
19 December 2014 | Verenigde Staten, Geneseo
Het einde van mijn semester in Geneseo is aangebroken. Dit is mijn laatste blog over al mijn belevingen. En er zijn zeker nog wat dingen gebeurd de afgelopen weken.
Ten eerste hadden we dus examenweken. Finals. Het is een begrip in heel Amerika, iedereen vreest voor die twee weken vlak voor de kerstvakantie (die hier overigens 5 weken duurt). Ook ik was best wel zenuwachtig, want ik had ten eerste nog nooit op de universiteit 8 dingen tegelijk om af te ronden, ten tweede was de planning van mijn tentamens ronduit slecht, en ten derde was het gewoon heel veel stof. En zo dachten wel meer mensen erover, want ik zag wat opmerkelijke dingen op de campus terwijl iedereen aan het leren was. De rij bij Starbucks was bijvoorbeeld een stuk langer dan normaal, van ‘s morgens tot ‘s avonds. Iedereen was ook duidelijk met zijn hoofd niet overal 100 % bij. En het interessantste was dat er mensen in de bibliotheek sliepen. Toen ik voor een van mijn toetsen naar de bieb liep, zag ik een meisje uit de bieb komen in haar pyjama, op sloffen, en met een deken om zich heen :)
Ondanks alle stress zijn mijn finals wel heel goed gegaan. Ik heb aan een aantal mensen beloofd om mijn cijfers nog te noemen, dus bij deze de eindcijfers voor al mijn vakken:
American Public Address: B+
Human Sexual Behavior: B+
English Writing: A
Discussion and Group Dynamics: A-
Theory and Practice Public Relations: A
Een A komt ongeveer overeen met een 8,5-9 in Nederland, dus ik ben best tevreden :)
En toen, na alle toetsen, begon het afscheid nemen. Er waren veel laatste keren: laatste keer in een dining hall eten, laatste keer uit eten met vriendinnen, laatste keer film kijken in de common room, laatste keer de was doen. Zo jammer allemaal. Anandi ging dinsdagmiddag weg, dus van haar moesten we als eerste afscheid nemen. De dag erna stonden Rachnel en ik om 8 uur op, want ook Jalien en Corinna gingen weg. En om 10 uur ging mijn kamergenootje, Bethany, ook nog weg. Rachnel en ik moesten nog in Geneseo blijven, want wij gingen pas vandaag, de 19e, weg. Wij waren ongeveer de enigen op de hele campus. Sowieso in ons gebouw waren er maar 10 andere mensen, dus dan kwamen we 1 keer per dag iemand tegen. Daarom vonden dat we wel even een andere levensstijl mochten aannemen :D We sliepen bij elkaar, dat was heel gezellig. We schreeuwden over de gang naar elkaar vanuit onze kamers als het nodig was dat ik in mijn eigen kamer was, we hebben drie kwartier gedoucht, we hebben in de common room tot 1 uur serie gekeken en keihard gelachen, we hebben rommel gemaakt :) En over die serie moet ik nog even vertellen. We hadden namelijk besloten om films te gaan kijken die twee dagen, aangezien we toch ontzettend veel tijd hadden. Toen ik naar films ging zoeken op Netflix, kwam ik langs een Amerikaanse tv-serie, ‘Bridalplasty’. Het was echt ge-wel-dig. We hebben in 2 dagen alle 10 de afleveringen gezien die er waren. Het ging over aanstaande bruiden, die met z’n allen in een huis zaten. Ze moesten opdrachten doen, en elke keer als een bruid een opdracht gewonnen had, was ze ‘top bride’. En dan kreeg ze een cadeautje: ze kreeg plastische chirurgie. Die meiden zagen er allemaal perfect uit, maar ze vonden het toch nodig om dingen te verzinnen die lelijk waren. Omdat ze allemaal verbouwd werden, zaten ze allemaal tegelijk in rolstoelen, met snavels die hun nieuwe neus moesten beschermen. En aangezien het 10 meisjes waren, was er natuurlijk ook redelijk wat drama :D Het was echt hilarisch, en ook zo erg. Elke keer als er een meisje uit werd gestemd aan het einde van de aflevering, maakte ze geen kans meer op de hoofdprijs, een compleet betaalde bruiloft en alle plastische chirurgie die ze wilde. En elke keer als een meisje eruit ging, zei de presentatrice: ‘Your wedding will still go on, it just won’t be perfect’. ZO ERG!!! Maarja, ook heel grappig en erg ontspannend na twee weken leren. Dus wij hebben ons wel vermaakt :D Tussen het kijken door hebben we natuurlijk ook gegeten (CHOCOLATE CHIP PANCAKES <3<3<3), de was gedaan, opgeruimd, dat soort dingen.
Het inpakken duurde wat langer dan we gepland hadden. We zouden het donderdag gaan doen, en we dachten dat we met twee uurtjes wel klaar zouden zijn. Alle spullen die we in moesten pakken lagen immers gewoon maar op 1 plek: aan onze kant van de kamer. Nou, dat viel dus erg tegen. We zijn de hele donderdag bezig geweest. Ik moest al mijn bagage in 2 tassen proppen, en nadat ik een inventarisatie had gedaan van wat ik allemaal hier in Amerika gekocht heb, kwam ik erachter dat mijn tassen waarschijnlijk overgewicht zouden hebben. Maargoed, ik moest toch alles mee, en dingen weggooien, zoals sommige mensen leuk voorstelden, was geen optie :D Dus dan zou ik wel betalen voor mijn overgewicht.
Vrijdagochtend gingen we met de taxi naar het vliegveld. De taxi-chauffeur was ontzettend aardig, maar ze vertelde haar hele levensverhaal. Dat ze twee dochters had, dat er een ging trouwen, dat de ander geen kinderen kon krijgen op dit moment en waarom dan niet, dat ze vroeger getrouwd was met een man die ‘dangerous’ was, dat ze nu getrouwd was met iemand anders en hoe ze hem had ontmoet. Het was Allemaal erg interessant :) Toen ze ons had afgezet bij het vliegveld wilde ze nog een knuffel haha :D Lollige Amerikanen :D We konden meteen inchecken, want er was echt bijna niemand op vliegveld Rochester. Mijn koffers waren inderdaad te zwaar, maar die van Rachnel niet, wonder boven wonder. Helaas waren haar koffers al weg toen die van mij gewogen werden, dus toen moesten haar koffers teruggehaald worden uit de bagageruimte, en toen mocht ik mijn kleren er nog in doen. Ik hoefde niet te betalen, dat scheelt weer ontzettend :D
En nu zitten we op het vliegveld. Onze vlucht gaat over een uurtje. Zo raar om weer naar huis te gaan. Geneseo is echt wel een beetje als thuis gaan voelen. Het was zo gezellig met Rachnel, Jalien, Anandi en Corinna. En met alle andere internationale studenten en Amerikanen. Ik heb zo’n leuke tijd gehad. Ik heb zoveel geleerd en ik ben voor mijn gevoel ook wel veranderd. ‘Volwassener geworden’, althans zo noem ik het zelf dan maar :D Amerika was zo anders dan Nederland, veel conservatiever, nogal hypocriet, alles is groot, alles is overdreven, maar alles is ook zo leuk en de mensen zijn zo lief. Ik heb zoveel geweldige mensen leren kennen, en het leukste is dat 3 van die mensen in Groningen wonen en dat ik gewoon nog naar ze toe kan als ik ze wil zien. De vakken die ik heb gevolgd waren ook fantastisch, de campus was fantastisch, mijn roommie Bethany was geweldig. De steden waren allemaal heel anders dan in Europa, maar ook allemaal zo mooi en bijzonder. Ik heb echt een geweldige tijd gehad, en ik wil iedereen daarvoor bedanken. Iedereen in Geneseo, Rachnel, Jalien, Anandi en Corinna omdat ze zo lief zijn en dit zo leuk hebben gemaakt, Bethany omdat ze zo’n leuk kamergenootje was, en alle andere mensen die ik heb leren kennen.
Thuis wil ik Daan, papa, mama, Bas, Thijs en mijn vriendinnetjes ontzettend bedanken, omdat ze er altijd voor me waren, altijd wilden skypen, me weer vrolijk maakten als ik verdrietig was, en me zelfs cadeautjes en kaartjes hebben gestuurd voor mijn verjaardag.
En papa en mama wil ik nog speciaal bedanken omdat zij ervoor hebben gezorgd dat ik überhaupt naar het buitenland kon.
En bedankt aan jullie, lezers van mijn blog, omdat ik mijn blog niet elke keer voor niks schreef. Ik vond het ontzettend leuk om te merken dat jullie alles lazen!!
Heel veel liefs en tot over een paar uurtjes!!!! <3 <3 <3
Ten eerste hadden we dus examenweken. Finals. Het is een begrip in heel Amerika, iedereen vreest voor die twee weken vlak voor de kerstvakantie (die hier overigens 5 weken duurt). Ook ik was best wel zenuwachtig, want ik had ten eerste nog nooit op de universiteit 8 dingen tegelijk om af te ronden, ten tweede was de planning van mijn tentamens ronduit slecht, en ten derde was het gewoon heel veel stof. En zo dachten wel meer mensen erover, want ik zag wat opmerkelijke dingen op de campus terwijl iedereen aan het leren was. De rij bij Starbucks was bijvoorbeeld een stuk langer dan normaal, van ‘s morgens tot ‘s avonds. Iedereen was ook duidelijk met zijn hoofd niet overal 100 % bij. En het interessantste was dat er mensen in de bibliotheek sliepen. Toen ik voor een van mijn toetsen naar de bieb liep, zag ik een meisje uit de bieb komen in haar pyjama, op sloffen, en met een deken om zich heen :)
Ondanks alle stress zijn mijn finals wel heel goed gegaan. Ik heb aan een aantal mensen beloofd om mijn cijfers nog te noemen, dus bij deze de eindcijfers voor al mijn vakken:
American Public Address: B+
Human Sexual Behavior: B+
English Writing: A
Discussion and Group Dynamics: A-
Theory and Practice Public Relations: A
Een A komt ongeveer overeen met een 8,5-9 in Nederland, dus ik ben best tevreden :)
En toen, na alle toetsen, begon het afscheid nemen. Er waren veel laatste keren: laatste keer in een dining hall eten, laatste keer uit eten met vriendinnen, laatste keer film kijken in de common room, laatste keer de was doen. Zo jammer allemaal. Anandi ging dinsdagmiddag weg, dus van haar moesten we als eerste afscheid nemen. De dag erna stonden Rachnel en ik om 8 uur op, want ook Jalien en Corinna gingen weg. En om 10 uur ging mijn kamergenootje, Bethany, ook nog weg. Rachnel en ik moesten nog in Geneseo blijven, want wij gingen pas vandaag, de 19e, weg. Wij waren ongeveer de enigen op de hele campus. Sowieso in ons gebouw waren er maar 10 andere mensen, dus dan kwamen we 1 keer per dag iemand tegen. Daarom vonden dat we wel even een andere levensstijl mochten aannemen :D We sliepen bij elkaar, dat was heel gezellig. We schreeuwden over de gang naar elkaar vanuit onze kamers als het nodig was dat ik in mijn eigen kamer was, we hebben drie kwartier gedoucht, we hebben in de common room tot 1 uur serie gekeken en keihard gelachen, we hebben rommel gemaakt :) En over die serie moet ik nog even vertellen. We hadden namelijk besloten om films te gaan kijken die twee dagen, aangezien we toch ontzettend veel tijd hadden. Toen ik naar films ging zoeken op Netflix, kwam ik langs een Amerikaanse tv-serie, ‘Bridalplasty’. Het was echt ge-wel-dig. We hebben in 2 dagen alle 10 de afleveringen gezien die er waren. Het ging over aanstaande bruiden, die met z’n allen in een huis zaten. Ze moesten opdrachten doen, en elke keer als een bruid een opdracht gewonnen had, was ze ‘top bride’. En dan kreeg ze een cadeautje: ze kreeg plastische chirurgie. Die meiden zagen er allemaal perfect uit, maar ze vonden het toch nodig om dingen te verzinnen die lelijk waren. Omdat ze allemaal verbouwd werden, zaten ze allemaal tegelijk in rolstoelen, met snavels die hun nieuwe neus moesten beschermen. En aangezien het 10 meisjes waren, was er natuurlijk ook redelijk wat drama :D Het was echt hilarisch, en ook zo erg. Elke keer als er een meisje uit werd gestemd aan het einde van de aflevering, maakte ze geen kans meer op de hoofdprijs, een compleet betaalde bruiloft en alle plastische chirurgie die ze wilde. En elke keer als een meisje eruit ging, zei de presentatrice: ‘Your wedding will still go on, it just won’t be perfect’. ZO ERG!!! Maarja, ook heel grappig en erg ontspannend na twee weken leren. Dus wij hebben ons wel vermaakt :D Tussen het kijken door hebben we natuurlijk ook gegeten (CHOCOLATE CHIP PANCAKES <3<3<3), de was gedaan, opgeruimd, dat soort dingen.
Het inpakken duurde wat langer dan we gepland hadden. We zouden het donderdag gaan doen, en we dachten dat we met twee uurtjes wel klaar zouden zijn. Alle spullen die we in moesten pakken lagen immers gewoon maar op 1 plek: aan onze kant van de kamer. Nou, dat viel dus erg tegen. We zijn de hele donderdag bezig geweest. Ik moest al mijn bagage in 2 tassen proppen, en nadat ik een inventarisatie had gedaan van wat ik allemaal hier in Amerika gekocht heb, kwam ik erachter dat mijn tassen waarschijnlijk overgewicht zouden hebben. Maargoed, ik moest toch alles mee, en dingen weggooien, zoals sommige mensen leuk voorstelden, was geen optie :D Dus dan zou ik wel betalen voor mijn overgewicht.
Vrijdagochtend gingen we met de taxi naar het vliegveld. De taxi-chauffeur was ontzettend aardig, maar ze vertelde haar hele levensverhaal. Dat ze twee dochters had, dat er een ging trouwen, dat de ander geen kinderen kon krijgen op dit moment en waarom dan niet, dat ze vroeger getrouwd was met een man die ‘dangerous’ was, dat ze nu getrouwd was met iemand anders en hoe ze hem had ontmoet. Het was Allemaal erg interessant :) Toen ze ons had afgezet bij het vliegveld wilde ze nog een knuffel haha :D Lollige Amerikanen :D We konden meteen inchecken, want er was echt bijna niemand op vliegveld Rochester. Mijn koffers waren inderdaad te zwaar, maar die van Rachnel niet, wonder boven wonder. Helaas waren haar koffers al weg toen die van mij gewogen werden, dus toen moesten haar koffers teruggehaald worden uit de bagageruimte, en toen mocht ik mijn kleren er nog in doen. Ik hoefde niet te betalen, dat scheelt weer ontzettend :D
En nu zitten we op het vliegveld. Onze vlucht gaat over een uurtje. Zo raar om weer naar huis te gaan. Geneseo is echt wel een beetje als thuis gaan voelen. Het was zo gezellig met Rachnel, Jalien, Anandi en Corinna. En met alle andere internationale studenten en Amerikanen. Ik heb zo’n leuke tijd gehad. Ik heb zoveel geleerd en ik ben voor mijn gevoel ook wel veranderd. ‘Volwassener geworden’, althans zo noem ik het zelf dan maar :D Amerika was zo anders dan Nederland, veel conservatiever, nogal hypocriet, alles is groot, alles is overdreven, maar alles is ook zo leuk en de mensen zijn zo lief. Ik heb zoveel geweldige mensen leren kennen, en het leukste is dat 3 van die mensen in Groningen wonen en dat ik gewoon nog naar ze toe kan als ik ze wil zien. De vakken die ik heb gevolgd waren ook fantastisch, de campus was fantastisch, mijn roommie Bethany was geweldig. De steden waren allemaal heel anders dan in Europa, maar ook allemaal zo mooi en bijzonder. Ik heb echt een geweldige tijd gehad, en ik wil iedereen daarvoor bedanken. Iedereen in Geneseo, Rachnel, Jalien, Anandi en Corinna omdat ze zo lief zijn en dit zo leuk hebben gemaakt, Bethany omdat ze zo’n leuk kamergenootje was, en alle andere mensen die ik heb leren kennen.
Thuis wil ik Daan, papa, mama, Bas, Thijs en mijn vriendinnetjes ontzettend bedanken, omdat ze er altijd voor me waren, altijd wilden skypen, me weer vrolijk maakten als ik verdrietig was, en me zelfs cadeautjes en kaartjes hebben gestuurd voor mijn verjaardag.
En papa en mama wil ik nog speciaal bedanken omdat zij ervoor hebben gezorgd dat ik überhaupt naar het buitenland kon.
En bedankt aan jullie, lezers van mijn blog, omdat ik mijn blog niet elke keer voor niks schreef. Ik vond het ontzettend leuk om te merken dat jullie alles lazen!!
Heel veel liefs en tot over een paar uurtjes!!!! <3 <3 <3
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
