Anne's Next Ultimate American Experience

Helloooo iedereen!! Jongens jongens wat een drukte hier in Geneseo. De finals-week is aangebroken, wat betekent dat iedereen gemiddeld 10 tentamens heeft, 40 koppen koffie per dag drinkt en 26 uur per dag in de bibliotheek zit (of zoals ik, als einzelgänger op mijn kamertje, want ik kan niet leren in een bieb vol met mensen die naar koffie ruiken). Ik dacht dat ik finals wel makkelijk aan zou kunnen, gezien het niveau hier, maar dat valt toch behoorlijk tegen. Alles wordt gewoon in 1 week gepropt, heel fijn :) Maargoed, voordat finals begonnen heb ik nog wel wat leuks gedaan: ik ben met Jalien en Anandi naar Washington geweest!!

Om naar Washington te gaan hadden we een auto gehuurd. We zouden een sedan krijgen, hadden ze gezegd, maar toen we de auto op kwamen halen, kregen we er eentje formaatje Jeep. Met stoelverwarming. I-de-aal. We waren wel lichtelijk in paniek, want de verhuur had geen tomtom meer voor ons. Die konden we gelukkig nog wel ophalen bij een ander filiaal. Ze dachten waarschijnlijk dat ze ons maar wel even een tomtom moesten geven, voordat wij Nederlandse meisjes van 21 (en 19, wat een jonkie was ik toen nog :D), de weg kwijt zouden raken in dit grote land en ergens in Uruguay zouden eindigen. Ik ben er dan ook achter gekomen dat tomtoms misschien een nog wel betere uitvinding zijn dan computers. Gewoon serieus. Je neemt even de verkeerde afslag (is maar 2 keer gebeurd!!) en dat ding berekent gewoon meteen waar je dan heen moet. Als we een kaart hadden gehad waren we dus gewoon sowieso verdwaald. Dus uiteindelijk gingen we op weg met onze Jeep en een tomtom. En stoelverwarming :D We hadden ontzettend veel zin in onze mini-roadtrip dwars door het woeste landschap van Pennsylvania. Maar helaas was dat van korte duur, want onderweg kwamen we een sneeuwstorm tegen. Resulteerde in een gestresste Jalien (zij was de enige die mocht rijden), en Anandi en ik die bovenop elke beweging zaten die zij maakte. Het was eigenlijk achteraf echt geweldig, want het was zo mooi. Er lag overal wel 10 cm sneeuw, dus toen de weg gestrooid was, zag het er prachtig uit.
Diezelfde dag kwamen we in Washington aan. Nadat we een uur lang 3 keer de stad rond hadden gereden omdat Massachussets Ave, waar ons appartement aan lag, doodleuk gewoon 300 km lang is en allemaal windrichtingen heeft die ik niet snap (‘het Capitool verdeeld de stad in 4 windrichtingen’ hoorden we later, nou ik weet niet, maar volgens mij klopt dat niet), en gezocht hadden naar een parkeerplek, kwamen we bij ons appartement. Echt een gaaf appartement :) We huurden het van een jongen, en eerst wisten we natuurlijk niet zoveel van hem, maar in zijn appartement zijn we het volgende van hem te weten gekomen (en door hem op LinkedIn te stalken):
- Hij heeft aan Harvard gestudeerd en heeft 2 degrees
- Hij is een wereldreiziger
- Hij spreekt 6 talen
- Hij houdt heel erg van Amerikaanse ontbijtgranen
- Hij houdt van Burning Man
- Hij houdt van de Kama Sutra (zo leer je nog eens wat anders in Washington dan alleen maar wat Lincoln voor Amerika betekent heeft :P)
- Hij heeft veel apparaten die niet werken
- Hij heeft een inloopkast (zo jaloers....)
- Hij houdt van verkleden

De volgende dag was het Thanksgiving. Resultaat: er was NIEMAND op straat. Dat had ik dus echt niet verwacht in Washington, hoofdstad van Amerika, de USA, home of the brave, blablabla, maar het was toch echt zo. Als ik die hele dag 200 mensen gezien heb is het veel. En daarom waren dus ook alle restaurantjes en winkels gesloten. Maargoed, de memorials en dergelijke waren wel open, dus dat was voor ons wel prettig. We hebben die dag dus ook goed gebruikt om lekker even te sightsee-en. We gingen eerst naar het Witte Huis. Beetje een klein optrekje, vond ik, omdat het op tv altijd zo groot lijkt. Er waren ook gewoon mensen aan het protesteren voor het Witte Huis, op Thanksgiving, in tenten. ‘Hup Zionisme Hup’ en ‘Nucleaire wapens de wereld uit’ enzo. Nou ja, prima, als je daar gelukkig van wordt. Na het Witte Huis gingen we naar nogal wat memorials, en ook twee dagen later hebben we er nog veel gezien: Washington Memorial, Lincoln memorial, Korea memorial, Vietnam memorial, Jefferson memorial. WW 2 memorial, MLK memorial. Ja precies, zoveel memorials. Echt ongelofelijk. We hebben ook nog het Capitool, de Botanical Gardens, een of ander kasteel, de National Archives en 2 musea gezien. Was allemaal gratis, want de familie Smithsonian, die alle musea heeft, is zo rijk dat blijkbaar alle bezoekers gratis naar binnen kunnen. Vinden wij Nederlanders natuurlijk helemaal niet erg :)

Het National Museum of American History sloeg echt nergens op. Ik weet niet wie dat gebouw ingericht heeft, maar die had daar duidelijk niet voor gestudeerd. De logica was dat schaatsen uit de jaren ’60 naast een iPod lagen. Zo moeten mensen zich dus een beeld vormen van de Amerikaanse geschiedenis. Het andere museum was het Holocaust Museum, en dat was dan weer het tegenovergestelde. Dat was ontzettend goed opgezet, ik heb er vanalles geleerd (toch prettig in een museum) en het was heel, heel erg indrukwekkend.

We zijn trouwens ook nog wezen shoppen op Black Friday. Ik dacht: dit wordt echt mijn ultieme America-experience. Op tv zie je altijd duizenden mensen die voor ingangen van winkels staan te wachten en zo graag naar binnen willen dat er mensen vertrapt worden. Alle Amerikanen in Geneseo raadden me aan om te gaan shoppen, gewoon om het een keer mee te maken. Ik verwachtte het ergste, maar mijn ervaring was toch iets anders dan dat ik had gedacht. We gingen naar Zara, H&M en Forever 21. Het was zo rustig dat we niet eens hoefden te wachten voor de pashokjes. Nergens. Maargoed, we hebben wel allemaal dingen gekocht met veel korting :)

Maar..........mijn ultieme America-experience liet niet lang op zich wachten. Op 29 november reden we terug vanuit Washington naar Geneseo. Gelukkig sneeuwde het nu niet zo hard, en het was niet druk dus we konden mooi doorrijden. We stopten om te eten, en daarna moesten we nog 2 uur ongeveer naar huis. Wij reden vrolijk verder, toen ik in de verte op de snelweg een politie-auto zag staan. Hij was bezig met iemand in een andere auto, dus ik zei tegen Jalien dat ze naar de linker rijstrook moest gaan, want dat is een regel hier in Amerika. Dus dat deed ze. Toen we erlangs kwamen, reed hij de weg net weer op, hij was klaar met die andere auto. Dus wij gingen weer terug naar de rechter rijstrook.....Komt die politie-auto dus gewoon achter ons rijden!! Zwaailichten enzo :) Maar ik had zoiets van: hij heeft net iemand gestopt, beetje raar om dan meteen weer iemand te stoppen als je een random check doet. Dus wij reden door. Maar toen deed hij ook zijn sirene aan. Toen zei ik maar tegen Jalien dat ze misschien toch even moest stoppen. HILARISCH. Gestopt door de Highway Patrol!!! Ik vind het echt fantastisch, zoiets gebeurt echt alleen in films, en natuurlijk ook bij de drie Nederlandse meisjes die rondrijden door Amerika, namelijk Jalien, Anandi en Anne. De agent kwam naar ons toe, en vroeg om ‘license and registration’. Daarna zei hij: ‘Do you know why I’m stopping you today?’ Nou ja, dat wisten we niet. Serieus niet. Want we hadden ons expres heel goed aan de snelheid gehouden. Bleek dat we onze mistlampen aan hadden. De HELE weg. Van Geneseo naar Washington EN van Washington naar Geneseo. Niemand die even een signaal geeft ofzo, zoals we in Nederland zo loyaal doen. Maargoed, de politie-agent was jong, en wij waren jong en alledrie vrouwen, dus nadat we gewoon heel lief en naïef en zielig en knap hadden gedaan, legde hij ons alleen uit hoe we de goeie lampen aan moesten doen, en toen mochten we weer gaan. Geen ticket voor ons sexy Dutch ladies :)
En op 30 november was ik jarig! En mag ik even zeggen: ik heb de allerliefste vader, moeder, broers en vriend die er zijn. Ze hebben gewoon zonder dat ik het wist, met hulp van mijn liefste kamergenoot Bethany ervoor gezorgd dat er cadeaus in mijn kamer verstopt waren! Zo lief! Ik voelde me daardoor toch wat meer jarig, want ik vond het toch wel gek om zonder iedereen te zijn op deze historische dag dat ik geen tiener meer was en ook nooit meer zou worden. Ik voel me stokoud haha :) Ik heb met Jalien en Anandi taart gegeten bij een restaurant in Geneseo, en de volgende dag, toen iedereen terug was van alle tripjes, heb ik met Jalien, Anandi, Rachnel en Corinna gegeten bij hetzelfde restaurant. Toen heb ik van hun ook nog allemaal cadeaus gekregen, echt superlief!

En nu kom ik bijna naar huis. Nog iets minder dan twee weekjes en dan ben ik weer in Nederland. See you soon!!